14 DAYS ♡ | day13 | krisyeol nc cut2

น้องชานยอลเสร็จแล้ว คนอะไรมีอารมณ์ได้โคตรน่ารัก เขาไม่ใช่พวกเจนจัด ไม่ใช่พวกเก่งกาจ แต่ในขณะเดียวกันก็ไม่ได้ใสซื่อ ชานยอลเป็นพวกมีประสบการณ์แต่ไม่ใช่พวกร่านรัก เขารู้วิธีแสดงออกทางอารมณ์ที่ไม่มากและไม่น้อยจนเกินไป ซึ่งมันทำให้ผมหลงรัก สิ่งหนึ่งที่ผมประทับใจในตัวเขา เขาไม่เสแสร้งและแสดงความรู้สึกออกมาได้ตรงใจ แม้ว่าในดวงตากลมโตคู่นั้นจะยังมีแววต่อต้านแต่เขาก็ไม่ใช่พวกดื้อด้านต่ออารมณ์ตัวเอง เพราะงั้นในวันนี้ผมถึงได้มีโอกาสฟังมัน

เสียงหวานๆที่เอ่ยเร่งเร้าผม สองมือที่จิกทึ้งยามอารมณ์ถูกชักพา แล้วไหนจะสะโพกเล็กๆที่สวนเข้าใส่โพรงปากยามที่ต้องการการปลดปล่อยอีก น่ารัก...ทุกอย่างที่เป็นเขามันน่ารักและทำให้ผมพึงพอใจไปหมด มันดีเสียจนผมไม่อยากทำแค่ออรัลเซ็กส์

เขาหลั่งสารหล่อลื่นออกมามากมายจนมันไหลออกมาตามง่ามขา มันไหลลงไปจนถึงช่องทางสีแดงสดที่ปิดสนิท ผมพยายามอดทนและข่มใจไม่มองมัน แต่แล้วผมก็ทำไม่ได้ ช่องทางของเขามันยั่วยวนเกินไป ยิ่งได้อยู่ใกล้ๆก็ยิ่งห้ามตัวเองไม่อยู่

ผมตัดสินใจลงลิ้นเข้าไปสำรวจในช่องทางสีหวานนั่นก่อนทั้งที่ใจจริงอยากใช้นิ้ว ผมเป็นพวกเครื่องร้อนเร็วและชอบความว่องไวมากกว่าความค่อยเป็นค่อยไปและอ่อนหวานเหมือนเซ็กส์ในฝันที่ใครๆฝันหา เพราะฉะนั้นที่ผ่านมาเซ็กส์ส่วนใหญ่สำหรับผมไม่เคยใช้ลิ้น ถ้าถูกใจผมจะใช้นิ้วหรือใส่สดสำหรับบางคนที่ไม่ต้องการการเบิกทาง แต่กับชานยอลทั้งที่เครื่องผมก็กำลังร้อน ร้อนมากด้วย แต่ผมกลับไม่กล้ารุนแรง ไม่กล้าข้ามขั้นตอนกับเขา ผมแค่อยากให้ทุกอย่างเป็นไปด้วยความพึงพอใจ อยากให้เขามีความสุข

“อึก ฮื่อ...” น้องชานยอลคราง มันไม่ใช่ความสุขสมแต่มันคือความอึดอัดและทรมาน ช่องทางของเขาบอบบางและอ่อนนุ่ม มันไวต่อสัมผัส และในตอนนี้ก็กำลังตอบรับต่อเรียวลิ้นของผมเป็นจังหวะถี่รัว 

นั่นทำให้ผมเผลอยิ้มมุมปากด้วยความดีใจที่ได้รู้ว่าเขายังซิง ในนั้นมันดีเหลือเกิน ดีเสียจนผมอยากจะใส่บางอย่างที่แข็งแรงกว่านั้น และสามารถชักนำเขาให้ทรมานเจียนตายได้มากกว่าลิ้นเข้าไปเสียเดี๋ยวนี้

ผมตวัดลิ้นถี่รัว ในหัวปั่นป่วนไปหมด ผมอยากทำเขา อยากใส่ตัวตนของตัวเองเขาไปเสพย์สัมผัสเหล่านั้นแทนลิ้นกระจอกๆนี่ ผมหมุนวนลิ้นอยู่ในโพรงลึกลับ ยิ่งเห็นเขาหยัดเกร็งสะโพกจนมันลอยเหนือพื้นผมก็ยิ่งได้ใจ ยิ่งสอดใส่จนเขาร้องลั่น

“อื้อ อ้า ฮื่อออ” วินาทีนั้นอยากจะถอนลิ้นออกแล้วเสียบของตัวเองเข้าไปแทนที่แทบตายแต่สุดท้ายก็ทำได้แค่ใช้นิ้ว ชานยอลยังไม่เคย เขารับมันไม่ไหวหรอก กับขนาดและความดิบเถื่อนของผมที่มีมากกว่าคนทั่วไป ขนาดแค่ลิ้นเขายังตอดผมหนักขนาดนี้ ถ้าเป็นของจริงผมกลัวว่าเขาจะตอดจนผมห้ามใจไม่ไหวแล้วเผลอกระแทกเขาจนเลือดตกยางออกเข้าให้น่ะสิ ผมทำให้ชานยอลช้ำไม่ได้ ผมต้องทะนุถนอมเขาให้ถึงที่สุด

ผมเริ่มต้นด้วยนิ้วกลางใส่มันเข้าไปจนสุดแล้วหมุนควงจนแน่ใจว่ามันโอเค ชานยอลครางรับและหยัดสะโพกรับต่อทุกสัมผัสที่ผมส่งไป พออดไม่ไหวผมก็รีบใส่อีกนิ้วตามไปขยับสำรวจมันจนทั่ว ก่อนจะตามมาด้วยนิ้วที่สามซึ่งเป็นขั้นตอนสุดท้ายให้เขาได้เตรียมตัว ถ้าน้องชานยอลรับได้ลำดับต่อไปผมจะได้ใส่ของผมเสียที แต่ในขณะที่นิ้วที่สามกำลังเข้าไปจู่ๆน้องเขาก็ร้องไห้ออกมา

“อึก ฮื่ออออ” ชานยอลไม่ได้เสแสร้ง เขาร้องไห้ในขณะที่ร่างกายก็ตอบสนองด้วยการถดสะโพกหนี เขาไม่ได้ฟูมฟายแต่จากตรงนี้ที่ผมมองเห็นใบหน้าแดงซ่านของชานยอลเต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อที่ผุดซึมออกมาตามรูขุมขน และน้ำใสๆที่ไหลออกมาจากหางตาอย่างไม่มีทีท่าว่าจะหยุด 

“พี่ครับ เจ็บ ผมเจ็บ” ชานยอลร้องขอเหมือนเด็กๆ เขาเอาแต่ถดสะโพกหนีจากสัมผัสหยาบคายและนอนร้องไห้อยู่อย่างนั้น จนในที่สุดผมก็พ่ายแพ้มันและต้องถอนนิ้วออก

“ชานยอลครับ พี่คริสขอโทษ ขอโทษนะ จะไม่ทำแล้วค่ะเด็กดี” ผมสวมกางเกงให้เขาแล้วแทรกตัวขึ้นไปนอนข้างๆ  ประคองใบหน้าหวานที่ชุ่มไปด้วยน้ำเหงื่อและน้ำตาเข้ามาแนบอก ชานยอลสะอึกสะอื้นอย่างน่าสงสาร เขาเหงื่อออกจนตัวเย็นไปหมด ยิ่งอุณหภูมิในกายผมร้อนเพราะต้องการเขาก็ยิ่งรู้สึกว่าเขาตัวเย็นมากจริงๆ ผมได้แต่กอดเด็กน้อยที่กำลังร้องไห้โยเยเอาไว้เพื่อให้ความอบอุ่น ปลอบประโลม ปลอบใจ หรืออะไรก็ได้ที่จะช่วยให้เขาคลายความเจ็บปวดลง

ชานยอลซุกกายเข้าหาผมอย่างต้องการหาที่พึ่ง นั่นทำให้ผมยิ่งดีใจที่เขาไม่ได้กลัวผมอย่างที่คิด ถ้าชานยอลรังเกียจสัมผัสจากผมจริงป่านนี้คงวิ่งหนีเข้าห้องไปแล้ว แต่นี่เขาไว้ใจและยอมนอนให้ผมกอด ทั้งที่ไอ้เจ้าของอ้อมกอดปลอบใจคนนี้คือคนเดียวกับที่พยายามสอดใส่จนทำให้เขาต้องเจ็บจนน้ำตาไหลเมื่อไม่กี่นาทีก่อนหน้า

“ไม่เคยใช่ไหม เจ็บมากใช่หรือเปล่า ไม่ทำแล้วก็ได้ครับ” ผมเอ่ยปลอบใจซ้ำๆ จูบปลอบขวัญไปทั่วหน้าผากเนียนและกลุ่มผมชื้นเหงื่อ ในขณะที่สองมือก็ลูบไปทั่วร่างกายหมายจะทำให้เขาผ่อนคลายลง

“อึก...” เสียงสะอื้นนั้นเบาลง ผมคิดว่าเขาน่าจะหลับหรือไม่ก็กำลังจะหลับ ผมก็เลยยิ่งลูบหัวเขาต่อไป ถ้าเขาจะหลับก็อยากให้หลับอยู่ด้วยกันตรงนี้ ผมจะกอดเขาไว้ทั้งคืนเลยถึงแม้ว่ามันจะทรมานและผมจะอยากปลดปล่อยบางอย่างมากแค่ไหน แต่ผมก็เชื่อว่ามันจะหายเพียงแค่ผมได้นอนกอดเขา

“พี่คริสครับ...” น้องชานยอลที่ยังไม่หลับเอ่ยออกมาเบาๆทั้งที่ใบหน้าน่ารักและเนื้อตัวนุ่มนิ่มยังซุกซบอยู่กับกายแกร่งของผมไม่ห่าง

“หืม” ผมตอบรับสั้นๆ แล้วเงียบไป บอกให้เขารู้ว่าผมตั้งใจฟังและกำลังรอคอยประโยคถัดไป

“ขอโทษนะครับที่ช่วยพี่ไม่ได้ แต่วันนี้ผมเจ็บมากจริงๆ” ร่างบางนอนหลับตาพริ้ม ลมหายใจสม่ำเสมอบอกให้ผมรู้ว่าเขาอาจจะกำลังอยู่ในภาวะsemi-concious ถึงได้กล้ามาสารภาพอะไรแบบนี้ทั้งที่ยังนอนกอดก่ายอยู่บนตัวผม ผมว่าเขารู้ตัวนะ แล้วก็กำลังรู้สึกผิดด้วย เพราะส่วนกลางกายที่แนบชิดอยู่กับต้นขานิ่มของเขามันกำลังแข็งและกำลังทิ่มแทงขาของเขาอยู่ ผมว่าเขาน่าจะรู้สึกได้เหมือนกันว่าผมกำลังทรมานและยังไม่ได้รับการปลดปล่อยเขาก็เลยพยายามพูดประโยคขอโทษสุดน่ารักนั่นออกมา พร้อมกับคำสัญญาที่ทำให้ผมเขินจนแทบบ้าอยู่ตรงนั้นเลย

“เอาไว้ครั้งต่อไปถ้าผมพร้อมเมื่อไหร่ผมจะให้พี่นะครับ...”

“พูดแล้วนะ ถ้ามีครั้งต่อไปฉันใส่แบบไม่ปรึกษาเลยนะ” ด้วยความดีใจทำให้ผมกอดรัดเขาแน่นขึ้น พยายามจะก้มลงไปจูบมัดจำแทนคำสัญญาที่เขาเพิ่งเอ่ย แต่ผมก็ทำไม่สำเร็จหรอก เพราะ...

“ฟี่...”

“ชานยอล ชานยอลอ่า...”

หลับไปเสียแล้วเด็กน้อยเอ้ย...

TBC

นกว่ะ5555555555555555555555555555555555

อยากด่าเชิญ  >> จิ้ม <<